Zapraszamy do odwiedzenia nowej wystawy stałej, na którą tak długo oczekiwaliśmy.
AFRYKAŃSKIE WYPRAWY, AZJATYCKIE DROGI.
Azja to nie tylko Jedwabny Szlak, azjatyckich dróg jest znacznie więcej. Jak na nich nie pobłądzić, jakich drogowskazów użyć, jakie narzędzia pomogą w ich przemierzaniu? Poznajcie azjatyckie szlaki.
Afryka nie jest tak odległa, jak mogłoby się to wydawać. Polscy afrykaniści już w XIX wieku próbowali poznawać kontynent i n(...) ... więcej »
Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka z okazji Barbórki zorganizowało wystawę ”Czym się różni pies od kogutka? Czyli rzecz o narzędziach pracy dawnych górników” w Zamku Żupnym w Wieliczce. Ponieważ w grudniu 2020 r. muzea są zamknięte dla zwiedzających wystawę można zobaczyć online: www.muzeum.wieliczka.pl a jak tylko sytuacja pozwoli także realnie.
Wspomniany w tytule wystawy pies i kogutek to narzędzia, których używali pracownicy wielickiej kopalni soli w przeszłości. Kogutki były narzędziami grupy kopaczy, wózki natomiast obsługiwała grupa zajmująca się transportem urobku tzw. wozacze.
Kogutek to kilof, za pomocą którego górnicy nadawali bryłom soli kształt bałwanów (walców) oraz rozbijali duże bryły soli na mniejsze. Od końca XIII w. do 1914 r., czyli do momentu zakończenia ręcznej eksploatacji soli w wielickiej kopalni, używano kilka rodzajów kilofów. Różniły się budową w zależności od przeznaczenia, posiadały też swoje odrębne nazwy, np. kogutek, kijania… Potem służyły już tylko do okruszania i wyrównywania ścian.
Pies to drewniany wózek, który jest skrzynią lub platformą umieszczoną na kółkach. Służył do przewożenia soli. Tego typu wózki wprowadzili do wielickiej kopalni Austriacy w 1785 r. Posiadały one małe kółka więc aby sprawnie poruszały się po nierównych, kopalnianych chodnikach przygotowywano dla nich specjalne podkłady z drewna bukowego. Skąd ich oryginalna nazwa? Jak wspomina Agricola w czasie jazdy, szczególnie na zakrętach, wydawały dźwięki podobne do szczekającego psa, innym bardziej ten dźwięk kojarzył się z psim skowytem. Początkowo wózki miały drewniane koła, z czasem chcąc wydłużyć wytrzymałość kół zastąpiono je żeliwnymi. Psy dominowały w kopalni do 1861 r. kiedy to powstała pierwsza konna kolejka szynowa, która stopniowa zaczęła spychać je poza główne trakty.
Ekspozycja ”Czym się różni pies od kogutka? Czyli rzecz o narzędziach pracy dawnych górników” prezentuje szeroko tematykę technicznych urządzeń górniczych używanych w wielickiej kopalni na przestrzeni wieków. W zbiorach Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka zachowało się ich wiele od kilofków i klinów po młoty drewniane i żelazne, dłuta, wiertła, gracki, osełki, łopaty, taczki, psy i beczki, …. Dzięki nim, w pocie czoła, przez stulecia, pracownicy kopalni eksploatowali i transportowali sól pozostawiając za sobą labirynt komór i korytarzy.
W kopalni nie można funkcjonować bez światła – lampka stanowiła także osobisty sprzęt górnika - stąd też na wystawie znajdują się kaganki i lampki górnicze z bogatej oraz ciągle powiększanej kolekcji Muzeum.
Szczególnie cenne i wzruszające są przedmioty osobistego użytku wielickich górników pochodzące z kopalni: oryginalne czapki-kapelusze, buty, nakolanniki oraz gliniany garnuszek.
Urządzenia górnicze i narzędzia są pokazane poprzez różne grupy pracownicze, które ich używały: kopaczy, nosiczy, pakowaczy soli oraz cieśli. Zabytkowe fotografie i dioramy tworzą klimat kopalni i jednocześnie przybliżają dawne metody wydobywcze. Aranżację wzbogacają efekty dźwiękowe, czyli odgłosy pracy młotów i wiertarek.
Na zakończenie warto wrócić jeszcze raz do kilofka - był on uniwersalnym narzędziem występującym także w innych kopalniach. Musiał pełnić ważną rolę i dobrze służyć górnikom skoro znalazł swoje miejsce w górniczym godle.
Prezentowane obiekty pochodzą ze zbiorów Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka.
Autor wystawy: Piotr Witalis
Oprawa plastyczna: Aneta Łapczyńska
Ekspozycja będzie prezentowana w okresie 4.12.2020 - 7.02.2021 r., na razie online a jak sytuacja pozwoli także realnie.
Muzeum zaprasza
Do kolekcji solniczek Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka dołączył właśnie unikatowy zestaw przyprawowy z Orłem, wyprodukowany specjalnie dla Muzeum w polskiej wytwórni porcelany Giesche/Bogucice w Katowicach.
Inspirowany jeszcze przedwojennym serwisem prezydenckim, projekt naczyń znany jako „Domenico z Orłem” jest autorstwa pani Urszuli Czerwik z działu rozwoju produkcji Porcelany Bogucice. Został wdrożony do produkcji w 1988 r., po tym jak wytwórnia wygrała przetarg na zaopatrzenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jego elementy trafiły do Pałacu Prezydenckiego i polskich placówek dyplomatycznych.
W 2018 r. świętując setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości, Porcelana Bogucice opracowała pokazową, limitowaną kolekcję „Domenico z Orłem”, ale brak w niej naczyń na przyprawy. Prezentowany zestaw został wykonany specjalnie w tej dekoracji do muzealnej kolekcji we wrześniu 2020 r., dzięki uprzejmości pana Pawła Przybyła, prezesa zarządu BGH Network S.A. Porcelana Bogucice.
Pokaz zestawu z Orłem był planowany na 11 listopada 2020, ale w związku z pandemią COVID 19 i wprowadzonymi obostrzeniami solniczki pojawią się na wystawie, jak tylko to będzie możliwe."
K. Ochniak-Dudek
Muzeum Azji i Pacyfiku im. Andrzeja Wawrzyniaka
ul. Solec 24
00-403 Warszawa
23-08-2020 - 28-02-2021
„Strefa dźwięków” to pierwsza część ekspozycji stałej realizowanej w nowej siedzibie Muzeum Azji i Pacyfiku. Wystawa prezentuje około 120 instrumentów muzycznych pochodzących z różnych obszarów kulturowych i krajów. Są to zarówno instrumenty o prostej konstrukcji, na których grywano po amatorsku, jak i prawdziwe działa sztuki, których używali zawodowi muzycy na dworach władców. Kontekst kulturowy oraz ich funkcje przedstawione zostaną za pomocą różnorodnych multimediów. Dają one możliwość poznania zarówno tradycyjnej roli instrumentu, jak i współczesnych przemian zachodzących w sferze muzyki pod wpływem wzajemnego przenikania się różnych kultur.
Zwiedzający mogą nie tylko obejrzeć przepiękne obiekty z muzealnej kolekcji, lecz także posłuchać brzmienia wybranych instrumentów, obejrzeć filmy prezentujące techniki gry na nich oraz zapoznać się ze współczesną i historyczną dokumentacją fotograficzną muzycznych tradycji. Dla osób chcących sprawdzić własne zdolności muzyczne przygotowano możliwość wypróbowania kilku tradycyjnych instrumentów.
Wystawa sfinansowana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Flet naczyniowy, fot. Łukasz Brodowicz
mat. Muzeum Azji i Pacyfiku im. Andrzeja Wawrzyniaka
W Zamku Żupnym w Wieliczce można już oglądać okazałą i piękną solniczkę z groteskami. Wykonana została z majoliki w Urbino około 1570.
Solniczka, a raczej wyjątkowo okazały postument dla przypraw, ma szczególnie wyrafinowany kształt. Niezwykle ciekawie łączy motywy świata antyku i chrześcijaństwa. Naczynie świetnie ilustruje modę i wystawność zastaw stołowych w XVI w.
Eksponat składa się z dwóch części. Ażurowa podstawa spoczywa na zwierzęcych łapach z pazurami. Jej naroża uformowano na kształt chimer ze skrzydłami. Nad nimi, nagie postacie bawią się z morskimi potworami. Górna część ma kształt cokołu z zagłębieniem na sól, w którym wymalowano uskrzydlonego chłopca – najpewniej Amora z łukiem. Głowy monstrów (tzw. maszkarony), widoczne na każdym boku cokołu, pełnią funkcję pojemników na przyprawy. Poniżej, na postawie, namalowano Ewangelistów. Ich postacie naśladują drzeworyty Bernarda Salomona (wyd. Lyon, 1559).
W dekoracji malarskiej, która pokrywa całe naczynie, wyróżniają się fantastycznie wyobrażone postacie ludzi i zwierząt. To groteski, które rozpowszechniły się w renesansie pod wpływem odkryć starożytnych ruin, zwłaszcza Domus Aurea cesarza Nerona w Rzymie. Groteski zostały namalowane przez Rafaela Santi we freskach Logii Watykańskich (1519). Weszły także do szerszego stosowania w ceramice Urbino, rodzinnego miasta Rafaela. Zdobiły wystawne naczynia i serwisy stołowe z majoliki, które tam powstawały na zamówienie najbardziej wymagających mecenasów. Książęta i kardynałowie byli oczarowani przez dekoracyjny splendor majolik, które w Urbino przybierały najbogatsze kształty, zaskakująco rzeźbiarskie i fantazyjne. Zdobiąc je w imponującej palecie barw, twórcy z Urbino zyskali największą sławę w Europie, bowiem ich dekoracje starały się nie tylko konkurować, ale i przewyższać biegłość starożytnych Greków i Rzymian. Wyróżniając się bogactwem form rzeźbiarskich i malarskich, prezentowane dzieło warsztatu z Urbino dobrze świadczy o rozkwicie sztuki i upodobaniach mecenasów w późnorenesansowych Włoszech.
Klementyna Ochniak-Dudek
Kolekcja solniczek Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka jest zaliczana do najcenniejszych tego typu kolekcji na świecie i liczy ok. 1000 obiektów. Najpiękniejsze i najcenniejsze prezentowane są na wystawie „Solniczki – małe arcydzieła sztuki” w Zamku Żupnym w Wieliczce.
Zapraszamy do odwiedzenia nowej wystawy stałej, na którą tak długo oczekiwaliśmy.
AFRYKAŃSKIE WYPRAWY, AZJATYCKIE DROGI.
Azja to nie tylko Jedwabny Szlak, azjatyckich dróg jest znacznie więcej. Jak na nich nie pobłądzić, jakich drogowskazów użyć, jakie narzędzia pomogą w ich przemierzaniu? Poznajcie azjatyckie szlaki.
Afryka nie jest tak odległa, jak mogłoby się to wydawać. Polscy afrykaniści już w XIX wieku próbowali poznawać kontynent i nawiązywać przyjazne relacje z ich mieszkańcami. Czy znaliście postać Leopolda Janikowskiego? To on jako przybliżył Afrykę warszawiakom, pod koniec XIX wieku, organizując pierwszą w historii ekspozycje etnograficzną na temat Afryki.
Projekt „Zakup sprzętu i wyposażenia na potrzeby nowoczesnych wystaw Państwowego Muzeum Etnograficznego i świadczonych w nim działań edukacyjno-kulturalnych” współfinansowany przez Unię Europejską w ramach VIII osi priorytetowej Programu Infrastruktura i Środowisko 2014-2020.
Dotacja na wkład własny na realizację projektu pochodzi ze środków Samorządu Województwa Mazowieckiego.
Wystawa czasowa: 16.10.2020–31.08.2021
Muzeum Etnograficzne im. Seweryna Udzieli, ul. Krakowska 46, Dom Esterki
wt.–ndz. 10.00–19.00
***
Syberia już tu jest. Połączenie Krakowa z syberyjską Północą jest namacalne i trwałe, piękne i zaskakujące. Na wystawie można zobaczyć to, co przywieźli z Syberii ludzie powracający z zesłania, będącego karą za udział w powstaniu styczniowym, jak też ci, którzy wyjechali w tamte strony dobrowolnie, by przeżyć przygodę i zdobyć bogactwa. A było to w czasach, gdy dziećmi byli dziadkowie dzisiejszych dziadków!
Kogo napotkali polityczni więźniowie caratu? A co przydarzyło się poszukiwaczom złota i chciwym marzycielom?
Jedni robili tam interesy, inni rozwijali naukę, byli tacy, co zaznali ocalenia i miłości; niektóre historie skończyły się zaś dramatem.
Jedno jest wspólne wszystkim – w pozornym pustkowiu spotykali innych ludzi – żyjących nad Cieśniną Beringa Czukczów, Aleutów, Koriaków, Ewenów z górskich osad Kamczatki, Selkupów z lasów w okolicach rzeki Taz i Nieńców z kanińskiej tundry oraz Półwyspu Jamalskiego.
Na wystawie zobaczymy przywiezione z Północy futrzane ubrania, postaci morskich myśliwych siedzących w maleńkich kajakach, arkan do kierowania stadem reniferów, inuickie amulety, ślubny strój kobiecy będący także ubiorem szamanki. Ktoś zaśpiewa o nienieckiej dziewczynie.
Od 2016 roku badacze z Muzeum Etnograficznego wyprawiali się na Syberię w ślad za syberyjską kolekcją, by tam spotkać współcześnie żyjących ludzi. Wyprawy te, jak i badania archiwalne w innych kolekcjach syberyjskich pozwoliły rozwiązać kilka zagadek. O szczegółach etnograficznych śledztw opowiadamy na stronie internetowej naszego muzeum, specjalnie do tego powołanej.
Wystawa jest okazją, by spotkać uczonego i zesłańca Benedykta Dybowskiego; Lilianę Aslapową, Koriaczkę z Pietropawłowska (jej prawdziwe imię to Eweki); Izydora Sobańskiego, ukaranego zesłaniem do Guberni tobolskiej; Zinoidę Barmicz – Nienkę – sędziwą posiadaczkę szamańskiego stroju swej babki z Omy, osady znad Morza Barentsa; podróżnika i poszukiwacza złota Konstantego Podhorskiego; Stanisława Nuteventina, czukockiego artystę, tworzącego rzeźby w kle morsa; tajemniczego zesłańca Jana Żurakowskiego; starszego już Pawła Kuboljewa z selkupskiej osady Ratta. Wszyscy oni spotykają się z nami, by wspólnie przyjrzeć się temu, co doprowadziło do utworzenia się polsko-syberyjskich połączeń.
Wystawę współtworzą także zwierzęta i duchy. Te z przeszłości i te jak najbardziej współczesne. Wszystkie te głosy cicho snują północną opowieść.
***
Wystawa bazuje na wynikach współczesnych badań terenowych na Syberii prowadzonych przez MEK w latach 2016–2019. Badania zostały sfinansowane ze środków Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, w ramach projektu pn. „Antropologiczna reinterpretacja kolekcji syberyjskiej ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie pochodzącej od polskich badaczy Syberii XIX wieku”. Projektem kierowała prof. UJ dr hab. Grażyna Kubica-Heller, a badania prowadzili Andrzej Dybczak, Jacek Kukuczka i Magdalena Zych.
Zespół kuratorski: Andrzej Dybczak, Jacek Kukuczka, Anna Zabdyrska, Magdalena Zych
Projekt aranżacji wystawy: Anna Zabdyrska
______________________
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
www.etnomuzeum.eu/syberia
MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie
Museum of Contemporary Art
Lipowa 4
Kraków
29-10-2020 - 21-03-2021
„Artyści z Krakowa. Generacja 1950–1969”
Artyści: Bogdan Achimescu, Bogusław Bachorczyk, Zbigniew Bajek, Andrzej Bednarczyk, Tamara Berdowska, Tadeusz Boruta, Robert Bubel, Halina Cader, Marek Chlanda, Marek Chołoniewski, Ignacy Czwartos, Wojciech Ćwiertniewicz, Marta Deskur, Alek Janicki, Krzysztof Klimek, Stanisław Koba, Wojciech Kopczyński, Piotr Lutyński, Krystyna Orzech, Marcin Pawłowski, Lech Polcyn, Artur Przebindowski, Adam Rzepecki, Zbigniew Sałaj, Łukasz Skąpski, Jacek Sroka, Grzegorz Sztwiertnia, Artur Tajber, Tomasz Jerzy Vetulani, Wojciech Wilczyk, Alicja Żebrowska
Kuratorzy: Monika Kozioł, Martyna Sobczyk
Otwarcie wystawy: 29.10.2020, godz. 17–21
Czas trwania wystawy: 29.10.2020 – 21.3.2021
Miejsce: Budynek A, poziom 0
Wystawa prezentuje twórców związanych z Krakowem urodzonych w latach 50. i 60. To trzecia ekspozycja z cyklu zainaugurowanego przez MOCAK w październiku 2015 roku. Celem tej serii jest przegląd sztuki w mieście, które przez wieki było jej stolicą.
W Krakowie otwarto pierwszą akademię sztuk pięknych (1818), pierwsze muzeum narodowe (1879) oraz pierwszy instytut historii sztuki (1882) w Polsce. To pod Wawelem narodziły się Młoda Polska czy kluczowe dla historii polskiej sztuki współczesnej I i II Grupa Krakowska. Niezgoda twórców na zastaną rzeczywistość pozostawała w kontrze do lokalnego konserwatyzmu, bo jak zauważył Boy-Żeleński, „sztuka w Krakowie to była jedyna siła, która się mogła przeciwstawić pałacom”[1].
Prezentowanych twórców łączy specyfika czasu, w którym dorastali. Realia PRL-u wymusiły na nich wyznaczenie osobistej wolności. Dochodzono do niej przez kontestatorskie działania, skandale, czy też postawy outsiderskie, dystans do świata, poszukiwania w obrębie mistycyzmu i transcendencji. Dla wielu z tych artystów ma znaczenie czas studiów w krakowskiej Akademii, kiedy musieli się zderzyć z tradycją uczelni – przyjąć jej zasady lub się im przeciwstawić. Kolejnym wyzwaniem była konieczność ustosunkowania się do filozofii sztuki przekazywanej przez wykładowców, między innymi Janinę Kraupe-Świderską, Jerzego Nowosielskiego, Zbigniewa Grzybowskiego, Mieczysława Wejmana. Jednak wspólnota doświadczeń, współdzielenie pracowni, praca dydaktyczna na ASP i Uniwersytecie Pedagogicznym, przynależność do związków nie ukształtowały jednorodnego środowiska artystycznego.
Celem wystawy jest ukazanie różnorodnych tendencji i źródeł inspiracji tego pokolenia. Analiza dorobku poszczególnych twórców pozwoliła na wyłonienie prac mających największy potencjał zobrazowania ich filozofii sztuki. Wystawa nie stawia sobie ograniczeń tematycznych ani medialnych. Prezentujemy malarstwo, rysunek, fotografie, obiekty, instalacje i performans w formie dokumentacji wideo. Część autorów odniosła międzynarodowe sukcesy, część tworzy w lokalnej prywatności. Dzięki temu zestawieniu ekspozycja rozszerza obraz krakowskiej sceny artystycznej.
W towarzyszącej wystawie polsko-angielskiej publikacji, planowanej na początek listopada 2020 roku, znajdą się teksty kuratorów, Marii Hussakowskiej, Agnieszki Jankowskiej-Marzec i Sebastiana Stankiewicza kreślące lokalny kontekst prezentowanej sztuki. Druga część obejmować będzie biogramy artystów, zdjęcia pracowni oraz reprodukcje dzieł prezentowanych na wystawie. Uzupełnieniem będą odpowiedzi twórców na pytania: „Czy inspiruje Cię tradycja Krakowa? Jeśli tak, to w jaki sposób odzwierciedla się to w twoich pracach?” oraz „Jakie powinny być zadania sztuki?”. Ostatnie z nich zostało zadane przez Mieczysława Porębskiego w związku z I Wystawą Sztuki Nowoczesnej w Pałacu Sztuki w 1948 roku.
___
[1] T. Boy-Żeleński, Znasz-li ten kraj, w: tegoż, Boy o Krakowie, oprac. H. Markiewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1974, s. 26.
//
'Artists from Krakow: The Generation 1950–1969'
Artists: Bogdan Achimescu, Bogusław Bachorczyk, Zbigniew Bajek, Andrzej Bednarczyk, Tamara Berdowska, Tadeusz Boruta, Robert Bubel, Halina Cader, Marek Chlanda, Marek Chołoniewski, Ignacy Czwartos, Wojciech Ćwiertniewicz, Marta Deskur, Alek Janicki, Krzysztof Klimek, Stanisław Koba, Wojciech Kopczyński, Piotr Lutyński, Krystyna Orzech, Marcin Pawłowski, Lech Polcyn, Artur Przebindowski, Adam Rzepecki, Zbigniew Sałaj, Łukasz Skąpski, Jacek Sroka, Grzegorz Sztwiertnia, Artur Tajber, Tomasz Jerzy Vetulani, Wojciech Wilczyk, Alicja Żebrowska
Curators: Monika Kozioł, Martyna Sobczyk
Opening date: 29.10.2020 at 5 pm to 9 pm
Exhibition date: 29.10.2020 - 21.3.2021
Venue: Building A, level 0
The exhibition presents artists connected with Krakow born in the 1950s and 1960s. This is the third exhibition in the series inaugurated by MOCAK in October 2015. The goal of this series is to review art in the city which for centuries has been a capital of art.
It was in Krakow that the first Academy of fine Arts (1818), the first national museum (1879) and the first art history institute (1882) in Poland opened. It was near in Poland’s Royal City that Young Poland came into being, as did Krakow Groups I and II, pivotal in the history of Polish contemporary art. The artistic rebellion against the reality of the day remained in opposition to local conservatism, because, as Boy-Żeleński noted, ‘in Krakow, art was the only force capable of confronting the palaces’.[1]
The artists presented shared the stamp of the time they grew up in. The status quo of the People’s Republic of Poland meant that one had to fight to create an area of personal freedom. The artists found it through protest actions, scandals, positioning themselves as outsiders, detachment from the reality around them, or searching mystical and transcendental quests. For many of these artists, the time of their studies at the Krakow Academy was crucial, defining their confrontation with the Academy’s tradition – and either succumb to its principles or oppose them. Another challenge was having to take a stance towards the philosophy of art passed on by the lecturers, including Janina Kraupe-Świderska, Jerzy Nowosielski, Zbigniew Grzybowski and Mieczysław Wejman. Nevertheless, the shared experience and working in communal studios, didactic work at the Academy or the Pedagogical University, and membership in associations did not result in shaping a homogenous artistic environment.
The exhibition aims to show the manifold trends that inspired that generation of artists, as well as the sources of that inspiration. The analysis of the achievements of individual artists allowed us to identify the works with the greatest potential to depict their philosophy of art. The exhibition has no thematic or media restrictions. We present painting, drawing, photographs, objects, installations and performance in the form of video documentation. Some of the authors have been internationally successful, others create their art locally, in private context. The juxtaposition has given the exhibition scope to expand the picture of Krakow artistic scene.
The accompanying Polish-English publication, planned for early November 2020, will include texts by the curators, Maria Hussakowska, Agnieszka Jankowska-Marzec and Sebastian Stankiewicz, which draw the local context of the art presented. The second part will comprise the artists’ biographies, shots of their studios and reproductions of works on display at the exhibition. It will also carry the artists’ answers to the ever-valid questions: such as ‘Are you inspired by the Krakow tradition? If so, how is this reflected in your works?’ and ‘What should be the goals of art?’ It was Mieczysław Porębski who asked this last question in relation to the First Exhibition of Modern Art in the Palace of Art in 1948.
___
[1] T. Boy-Żeleński, Znasz-li ten kraj, in: idem, Boy o Krakowie, ed. H. Markiewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1974, p. 26.
___
Partner MOCAK-u | MOCAK Partner: Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne S.A. w Krakowie
Patron Galerii Re | Re Gallery Patron: Re-Bau
Partnerzy wspierający projekt | Partners supporting project: Krakowski Holding Komunalny SA w Krakowie, MPEC S.A. w Krakowie, Wodociągi Miasta Krakowa, MPO Kraków
Patroni medialni | Media Patrons: RMF Classic, TVP Kultura, Gazeta Wyborcza, Co Jest Grane24, Tygodnik Przegląd, Karnet, Niezła Sztuka, Krakow In Your Pocket, LoveKraków.pl
___
Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK – Instytucja kultury miasta Krakowa | MOCAK Museum of Contemporary Art in Krakow – A Cultural Institution of the City of Krakow Kraków PL
___
Tadeusz Boruta, „Św. Franciszek oddaje się pod opiekę Kościoła” | 'St Francis Entrusts Himself to the Care of the Church', 2003, olej / płótno | oil / canvas, 185 × 275 cm, courtesy T. Boruta
mat. MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie / Museum of Contemporary Art
.jpg)
